Dit verhaal deelde ik eerder op Facebook. Het was echt een grote Mind Game en het voelt alsof het nodig was om door te maken om het 'uit te spelen.' Om oude gedachten, oude gedragingen te laten gaan. In de hoop dat je er iets aan hebt, ter inspiratie, en anders laat je het lekker voor wat het is :)
Al bij de eerste stappen in het bos, begin ik te huilen. Dat gebeurt de laatste dagen wel vaker. Zodra mijn blote voeten de bosgrond voelen, begint het te stromen en voel ik me hoe ik me eigenlijk voel. Dat er zo enorm veel moeheid, spanning, stress in mij zit. En dan komt het besef dat er energetisch en emotioneel al genoeg gaande is. Dat is echt al genoeg stof voor de komende jaren. Maar wat doe ik... Ik voer fysiek en mentaal de druk nog even op. Goed plan... Zucht...
Fysiek door alles wandelend en op de fiets te doen. Wat echt geen straf is met dit weer. Er komt zo nog meer in beweging wat best wel vast zat. De beweging doet me goed... en nu dat ik het door heb dat dit gaande is, pak ik ook voldoende rust. Wandelen door het bos helpt, net als dat aardingslaken. Mentaal gebeuren er verschillende dingen. Allereerst heb ik nu studiemateriaal binnen voor een aantal studies. Ja... een aantal... En ik heb weer een sh*tload aan nieuwe orakelkaarten gekocht. Net als een paar boeken. Waarom... ergens toch wel om een leegte te vullen, daar ben ik me terdege bewust van. Anderzijds omdat ik het oprecht leuk vind om mijn mind/ego, als-ie dan toch wat te doen wil hebben, te voeden met dingen waar we echt wat aan hebben. Nou ja, dat hoop ik dan maar... En wat er ook mentaal gebeurt, is dat mijn ego op andere wijzen spelletjes met me aan het spelen is. Begrijp me goed, ik hou echt van spelletjes spelen. Sushi Go. Party & Co. Dat soort spul en spel. Maar van deze mind games draai ik toch echt een beetje door. Mijn ego vindt namelijk van alles. Dat het recht heeft op het een en ander. Vooral om bepaalde dingen te moeten weten. Informatie mist en dus nodig heeft. Omdat het anders zus of zo is. Dat bepaalde dingen zus of zo moeten. Dat het vooral niet dom gehouden wil worden of naïef gevonden wil worden. Het moet en zal het allemaal regelen, omdat er anders geen rust is of rust komt. Zo drukkend. Zo irritant. En ik moet echt uitkijken dat ik niet uit deze waanzin, uit deze angst ga handelen. Moeten die antwoorden echt gevonden worden? Zijn ze überhaupt nodig? En wat dan, het is echt helemaal buiten mijn controle allemaal. Maar sjongejongejonge dat ego jonge... dat wil zoooooo graag controle. Vindt het zooooo lastig om los te laten. Wat gebeurt er als ik het laat? Als ik niet op zoek ga naar wat dan ook buiten mezelf? Het voelt zo troebel, verward, onzeker als ik het buiten mezelf leg. Ik hoef die antwoorden helemaal niet. Nou ja, ik wil ze wel, maar ze zijn niet per se nodig. Dat is eerlijker Juist als ik dat allemaal laat voor wat het is, is er al rust. Daar is helemaal niets en niemand voor nodig. Sowieso... het ligt altijd aan mij. Nooit aan een ander. Dus het is ook aan mij om ervoor te zorgen dat ik me goed voel. Dat ligt namelijk ook aan mij, is mijn verantwoordelijkheid, mijn pakkie-an. En dit soort geneuzel, draagt er niet aan bij. Alhoewel... het laat me wel heel veel inzien over hoe mijn mind/ego werken en wat voor domme dingen het me kan laten doen als ik er helemaal in zou geloven en mee zou gaan. Wel een bijdrage, dus. Door steeds eerlijker, opener, zuiverder, puurder, authentieker naar en met mijzelf te zijn, ruimt er heel veel op en voel ik me minder moe, gespannen, gestresst. Omdat ik dan niet meer aan al die regeltjes hoef te voldoen. Omdat die beschermingslagen, overlevingsstrategieën of hoe je het ook wil noemen, niet meer nodig zijn en het is net alsof de boel dan gewoon transparanter wordt, oplost als het ware. Klinkt zo esotherisch, zweverig wat dan ook, maar eigenlijk zit ik juist meer in mijn lijf, ben ik juist vaker meer hier en nu of hoe je dat ook wilt noemen. Ook niet alle momenten want ik laat me geregeld meevoeren, maar merk dat ik dat nu steeds meer expres doe, bewust opzoek en aanga. Juist omdat ik weet dat het me zo enorm veel meer oplevert dan wanneer ik in de kramp blijf zitten. Het lijkt allemaal wel steeds sneller en vanzelf te gaan, zo van, oh, daar is weer wat, piefpoefpaf en door. Behalve de wat hardnekkigere stukken die er al laaaaang (blijken te) zitten.
Nou ja... zoiets... Het is wel weer mooi geweest. Dat zeg ik ook al tijden. Maar ik meen het nu echt. Hoor je me, Universum???? Ook als ik dingen bewust en expres ga opzoeken... Gewoon even niet. Laat me met rust. Ben er wel even klaar mee. Gewoon een paar dagen, ok? Weken mag ook. Langer ook. Want geloof me, ik kan het opruimen niet laten, maar heb ook hersteltijd nodig. Om de boel te integreren, weet je wel... Nou ja, dat hoef ik jou ook helemaal niet te vertellen, en het is eigenlijk ook weer mijn ego die dit vindt en probeert te sturen, regelen, controleren... Pffffff... I give up Tijd voor chocola...
Comments