"Ik ben er op afstand bij..."

Het leek zo onschuldig om te zeggen.

Heel nobel en aardig ook.

Het was zo enorm lief bedoeld.

Want ik kon er niet live bij zijn.

Ik was op reis en ik weet dat het mogelijk is om op afstand energie over te brengen.

Zeker in deze situatie 'moest' ik toch op zijn minst aangeven dat ik er op afstand bij zou zijn.

Dat hoort toch zo. Dat doe ik toch gewoon. Dus waarom niet?

Tijd en ruimte bestaan niet, dus ik had vast wat energiebubbels klaargezet voor als het nodig was.

En dat heb ik ook gedaan en ik was het weer vergeten, want ik was ergens anders.

Enige tijd na het gesprek waarin ik aangaf er op afstand bij te zijn, voelde ik me op een gegeven moment helemaal naar worden. Zonder aanwijsbare reden. Dacht ik.

Het begon te tollen. Het werd helemaal donker. Dikke drab.

Ik voelde me naar en alles behalve mezelf.

Alsof iets me had overgenomen.

Ik kon het op dat moment niet plaatsen, tot ik me iets besefte.

Ik keek op de klok en ja...

... dit was de dag en dit was het tijdstip waarop ik er op afstand bij zou zijn.

Ik voelde me een afvoerputje van heel donkere energie.

Er stroomde van alles op me af en door me heen.

Ik werd leeggezogen en voelde me zo enorm moe.

Bij aankomst op locatie heb ik eerst nog een tijdje in de auto gezeten.

Het regende heel hard. De lucht was onheilspellend donker.

Ik besloot verantwoordelijkheid te nemen voor mijn aandeel en goed voor mezelf te zorgen.

Ik besloot geen afvoerputje meer te zijn, terug te nemen er op afstand bij te zijn, dit te stoppen en sprak uit dat ik wilde dat mensen hun eigen sores maar moesten dragen. Dat ik dat niet op voorhand hoef te doen. Dat er gevraagd mag worden om steun en dat ik die niet al bij voorbaat hoef te geven.

Na heel wat terugsturen van energie en het herroepen van eigen energie, na heel wat clearings en andere manieren om weer in mijn eigen energie te komen, werd alles rustiger.

En zowaar klaarde gelijktijdig de hemel op.

Het wolkendek brak open en de zon begon te schijnen.

Lichtelijk uitgeput ben ik naar de plek van bestemming gewandeld.

Ik keek uit naar een warme douche. Dat helpt mij namelijk enorm om af te voeren.

Helaas liet die nog een paar dagen op zich wachten.

Maar dat is een ander verhaal.

Het werd me helder hoe een heel lief bedoelde uitspraak die zo onschuldig lijkt, mij toch enorme schade kon toebrengen. En ook hoe ik er verantwoordelijkheid voor kon nemen om andere keuzes te maken. Hoe krachtig ik ben in energie. Ook op afstand. En dat ik daar echt voor heb te zorgen, dat die gave behouden blijft. Dat ik daar zelf zeggenschap en eigenaarschap over heb. Dat ik vanuit liefde deze gave te delen heb. Als ik daar een ja op voel.

Want ik hoef niet altijd beschikbaar te zijn.

Ook niet op afstand.

Of zoals ik wel eens tegen een vriendin van me zeg: "Nee, de bibliotheek is dicht."

Ik ben hier op aarde om het licht in anderen te ontsteken.

En ja, dat kan ook op zeker op afstand.

Maar het allerliefst offline, live en dichtbij.

In Liefde,

Vera