En zo geschiedde. Ik mocht voor iedereen langs die al in de wachtkamer bij de spoedeisende hulp zat. De ene na de andere scan en vervolgens een nachtje op de Intensive Care om te monitoren.
Hoe was het zo gekomen?
Ik neem jullie mee naar een periode van mijn leven, een jaar of 10 geleden, die redelijk tumultueus was. Dat is het soms nog, dat geef ik direct toe, alleen maak ik nu vaak gezondere keuzes en volg ik meer en meer mijn hart. Daar heeft deze gebeurtenis waar ik over ga vertellen ook zeker mee te maken.
ZOMER 2014. Ik woonde in mijn koophuis in Den Haag, zat in een relatie van ongeveer 5,5 jaar die eigenlijk na 4 maanden al bergafwaarts ging, werkte bij een kinderdagverblijf en bij een biologische supermarkt, had een bedrijf in taarten bakken, had al enige burnouts achter de rug en ging nog steeds vrolijk op dezelfde voet door. Op 10 juli van dat jaar werd mijn tweede neefje geboren, twee weken later overleed mijn opa en tussendoor ontmoette ik een Vlaming waarmee ik al snel na mijn relatie van 5,5 jaar verder ging.
Begin september ontdekte ik dat ik zwanger was en alles in mij schreeuwde 'nee.' Dat was zo'n sterk gevoel, zo'n intense ervaring en dat heeft ervoor gezorgd dat ik weer meer in contact kwam te staan met mijn lichaam. Mijn lichaam had door mijn duidelijke 'nee' al een miskraam in gang gezet en evengoed heb ik de keuze gemaakt voor een abortus. Twee dagen later ging ik weer aan het werk op het kinderdagverblijf. Want ja, wat moet je anders?
Naast bovenstaande had muizen in huis, reisde heel wat heen en weer om samen te kunnen zijn met mijn nieuwe partner, de waterkoker ging stuk en mijn nieuwe schoonvader werd eind 2014 in het ziekenhuis in België opgenomen. Begin 2015 overleed hij.
Kort na de uitvaart werd ik wakker in België en bleef het zwart toen ik mijn linkeroog opende. Ik had bij Vipassana 10 daagsen zo vaak te horen gekregen dat alles voorbij gaat, waardoor ik me geen zorgen maakte en nog even wat langer met links en rechts knipperde om het verschil te ervaren.
In de avond gingen we naar vrienden en ik merkte daar dat mijn lijf begon te protesteren. Mijn linkerkant wilde niet meer bewegen. Mijn mondhoek begon een beetje te hangen en ik kwam niet meer uit mijn woorden. Ik was op. En dat probeerde ik duidelijk te maken. Ik wilde eigenlijk alleen maar rusten, ik was gewoonweg kapotmoe, maar gezien de tekenen werd toch overlegd met de huisarts. Ik kwam aan de lijn amper uit mijn woorden waarop hij zei “Breng haar maar naar het spoed.”
Ik mocht voor iedereen langs en er werd van alles gecontroleerd. Ik heb een nachtje ter observatie op de IC gebleven en mocht toen weer naar huis. Ze hadden niets kunnen vinden, het was waarschijnlijk psychosomatisch, niets aan de hand dus ik kon weer gaan.
Niets aan de hand? Dit nooit meer! In dat moment besloot ik eindelijk eens zelf dat er wel degelijk wat aan de hand was. In plaats van de keuzes buiten mezelf te leggen en op het kompas van anderen te varen, besloot ik nu voor mezelf te kiezen en voor mezelf te zorgen.
Ik meldde me ziek bij beide banen en heb een juridisch proces moeten starten om geld te ontvangen. Ook moest ik aanvullende bijstand aanvragen omdat het onder het minimum uitkwam. Ik deed het werk van de juristen en zij kregen ervoor betaald terwijl ik ziek thuis zat. Door dat uit te spreken, werd er ineens spoed op de zaak gezet.
Ik verkocht mijn huis in Den Haag en verhuisde naar België. Eind 2015 startte ik met een Yin Yoga teacher training en ging het stapje voor stapje de goede kant uit. Eindelijk liet ik rust en ontspanning toe in mijn leven waardoor ik meer in mijn lijf kon zakken, mijn lichaamstaal eindelijk begon te verstaan en ging samenwerken met mijn lichaam, hart en ziel. Zij hadden het al die tijd al laten weten, zoveel signalen gegeven en zo hard geschreeuwd om aandacht. Het is vanaf dat moment geweest dat ik werkelijk door lagen heen ben gegaan. Juist door te voelen, te blijven, te zijn. Dat was echt pijnlijk en ongemakkelijk. Maar, wat ik al eerder zei, ook dit gaat voorbij. En het zijn rust, ontspanning en het leren van zelfliefde en zelfzorg geweest die mij nog steeds helpen om met wat ik ben, met mijn natuurlijke uniekheid, gevoeligheid, wezen, in deze wereld te zijn.
Ook nu ben ik nog aan het deprogrammeren, het is niet dat het ineens voorbij is. Ik kom geregeld dingen tegen waarvan ik dacht dat ik ze al had opgeruimd. Het lijken dezelfde rondjes, maar het zijn voor mij spiralen. Nu goed, dat is misschien voor een andere keer.
Deze episode heeft me zo enorm veel duidelijk gemaakt, dat ik vanaf toen werkelijk het roer heb omgegooid. Het is af en toe nog bij sturen en er zijn echt nog heftige stormen, maar het er is werkelijk licht in de duisternis. Het is intens dat dit ervoor nodig is geweest en tegelijkertijd is alles de bedoeling. Dit is mijn weg en mijn verhaal over waarom ik doe wat ik doe en waarom rust en ontspanning zo enorm belangrijk voor me zijn.
De komende tijd ga ik meer over mijn leven delen.
Omdat het voelt dat ik dat nu te doen heb.
Omdat er licht in de duisternis is.
Alle Liefs & Alle Goeds,
Vera
Comentarios