Vandaag zou je 43 jaar zijn geworden. Een dag die ik volgens mij in de jaren die ik je kende nooit samen met jou heb gevierd, maar wel ik wel altijd iets van me liet horen. Een dag waarop ik nooit meer een berichtje hoef te sturen, maar voorlopig nog altijd wel aan je zal denken. Je besloot twee weken na jouw 42e verjaardag dat het leven genoeg was. Wat een dappere keuze, wat een lef. Ik hoop dat er, daar waar je bent, licht is.
Nooit meer spontane ontmoetingen. Zoals toen je ineens vanuit Den Bosch naar Den Haag reed en we tot 's nachts op het strand zijn gebleven. Of toen die keer dat ik eigenlijk op weg was naar Eindhoven en gevraagd werd of ik toch dat weekend op de autoslaaptrein mee kon naar Oostenrijk. Dank nog voor de warme douche en het eten. Ik geloof dat het iets met bloemkool was.
Nooit meer de urenlange gesprekken, die me zo goed deden. Met iemand waarmee ik kon lachen, huilen, levelen. Gesprekken die vol liefde, aandacht, hak op de tak, begrip en wederzijds respect zaten. Luisterend naar elkaar, elkaar prima aanvullend op elk niveau, elkaar ook volgend in de meest bizarre dingen. Nooit meer kan ik je even bellen. Nooit meer jouw stem horen. Nooit meer jouw lach.
Nooit meer elkaar vasthouden. Nooit meer jou aanraken. Ik herinner me de voorlaatste keer, dat je door de voordeur bij mijn ouders het huis verliet en we elkaar net daarvoor stevig omhelsden. Dat was pure liefde. Dat was zo intens. Ik houd van je en zou willen dat ik je dat vaker had gezegd. En dan de laatste keer bij Juffrouw Tok. Dat is waarschijnlijk ook de laatste keer dat iemand jou in levende lijve heeft gezien. Ik herinner me, naast het voelen van jou, het gevoel van de jas die je droeg. En toen ik hem bij de Hema tegenkwam, heb ik hem vastgehouden. Heel dicht tegen me aan. Iedere keer weer.
Nooit meer die laatste intense maanden, waarin ik het soms niet voldoende kon opbrengen er voor je te zijn, omdat het met mijn inmiddels ex-vriend niet zo vlotjes verliep, ik geen eigen woning had (nog niet) en ik kapotmoe was van al het gedoe en alle prikkels. Ik moest mijn energie managen en vind het verschrikkelijk dat ik jou niet meer heb kunnen geven. Had nog even gewacht, dan had ik er meer voor je kunnen zijn. Misschien was het dan anders gelopen. Misschien ook niet. Al voel ik verder geen schuld naar mezelf over hoe het gegaan is. Ik heb gedaan wat ik kon. Behalve die laatste ontmoeting, toen ben ik vergeten tegen je te zeggen dat je geen rare dingen moest doen. Dat je mij altijd mag bellen. Altijd.
Nooit meer in dit leven... en daarmee altijd het gevoel aan al wat ik van jou mis, dat ik jou mis. En gelukkig ook altijd de mooie herinneringen aan jou. En je reist met me mee in mijn hart en ook met jouw foto in mijn portemonnee. Je komt nu op andere plekken, waar je misschien nog nooit bent geweest. Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je naar op zoek was. Dat je de vrijheid voelt die je nodig hebt. En ik voel aan alles dat dat zo is. Ik voel aan alles dat je nog altijd bij me bent. Ik ben zo blij dat we elkaar in dit leven weer hebben ontmoeten. En ik kijk al uit naar de volgende keer.
Dank je wel, lief zielenbroertje Roel.
Namasté,
Vera
